Spacerując po Parku im. Mieczysława Michalskiego w Lęborku pewnie nie wszyscy wiedzą, że przez wiele lat znajdował się tam ewangelicki cmentarz.
Nieistniejący dziś cmentarz ewangelicki w Lęborku powstał po wprowadzeniu do miasta kontrreformacji w latach 1637-1640 przy zbiegu obecnych ulic Wojska Polskiego i 1 Maja. Był powiększony na przełomie XVIII i XIX w. oraz w I poł. XX w. Jego powierzchnia wynosiła 4,01 ha. Cmentarz powstał poza murami miasta.
Na cmentarzu chowano zmarłych parafii ewangelickiej, staroluteran (staroluteranizm powstał w Królestwie Prus w 1817 r. jako sprzeciw części luteran wobec utworzenia przez króla Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna, Pruskiego Kościoła Unijnego łączącego luteran i kalwinistów), oraz zmarłych ze szpitala św. Jerzego, a później także zmarłych ze szpitala joannitów bez względu na wyznanie.
Na początku XX w. cmentarz był otoczony niskim murem z ciosanych głazów. Jego pozostałości można jeszcze zobaczyć od strony ronda Solidarności. Cmentarz posiadał trzy bramy i dwie furty z wielkimi ozdobnymi kratami. W poł. XIX w. na cmentarzu wzniesiono cztery grobowce. W 1870r. wzniesiono na cmentarzu kaplicę pogrzebową, dziś kaplicę ewangelicko-augsburską.
W 1945 r. cmentarz został zamknięty. W roku 1961 decyzją Miejskiej Rady Narodowej zapadła decyzja o jego likwidacji. Płyty nagrobne z cennych materiałów (czarny granit szwedzki, szary popielaty sjenit, jasny granit strzegomski w różnych odcieniach, granity obrobione nie szlifowane, piaskowcowe płyty oraz kruche szkło – marbit) były ponownie wykorzystane przez kamieniarzy. Resztę marmurów, czarnego granitu i innych szlachetnych materiałów wywieziono kilkunastoma wagonami w kierunku nadal odbudowującej się Warszawy. Natomiast żeliwne, metalowe płotki, krzyże, łańcuchy przygrobowe przekazano na złomowiska. Gruz pocmentarny został wykorzystany do wybudowania schodów prowadzących do lęborskiej wieży ciśnień.
Teren po cmentarzu został przekształcony w Park im. 20-lecia PRL, a obecnie nosi on imię Mieczysława Michalskiego – wieloletniego pedagoga i dyrektora Państwowej Szkoły Muzycznej I st. w Lęborku.
O istnieniu w tym miejscu cmentarza przypomina dziś ozdobna, pionowa metalowa tablica ze stosownym napisem oraz tablice z unijnego projektu „Więcej drzew i krzewów – Zielony Lębork”na których możemy zobaczyć dawne grobowce.
